شکوفه صفری، زن ۲۸ ساله و افسر پیشین ارتش ملی افغانستان، در گفت‌وگو با رسانه‌ی رخشانه پرده از یکی از هولناک‌ترین جنایات دوره حاکمیت طالبان برداشته است. او می‌گوید که در ۳۱ اگست ۲۰۲۱، پس از سقوط کابل، طالبان به خانه‌اش در غرب شهر یورش بردند و او را به اتهام خدمت در ارتش دولت پیشین بازداشت کردند.
به روایت شکوفه، او پنج شبانه‌روز در حوزه سیزدهم امنیتی طالبان زندانی بود؛ جایی که او را در یک کانتینر در شرایط غیرانسانی نگه‌داری کردند.
او می‌گوید در طول روز با او کاری نداشتند، اما شب‌ها به کابوس بدل می‌شد؛ به‌ویژه در شب‌های دوم و سوم، چند عضو طالبان به‌صورت گروهی به او تجاوز کردند.
او تأکید کرده که در حین تجاوز، افراد طالبان با الفاظ تحقیرآمیز قومی و مذهبی او را هدف توهین قرار می‌دادند و تجاوز را «حق او» می‌دانستند. تصاویر ارائه‌شده به رسانه‌ها نشان‌دهنده زخم‌های ناشی از ضرب‌وشتم، شلاق، و آثار دندان‌گرفتگی بر بدن اوست.
شکوفه می‌گوید که پس از پنج شب شکنجه و تجاوز، با پرداخت ۲۰۰ هزار افغانی از زندان آزاد شده، اما ترس و شرم ناشی از این تجربه هولناک، او را برای چهار سال به سکوت واداشته است.
این تنها روایت نیست. پیش از این، در ماه دلو ۱۴۰۳، دست‌کم ۱۰ زن در گفت‌وگو با برخی از رسانه‌ها از تجاوز یا آزار جنسی در زندان‌های طالبان پرده برداشته بودند. از میان آن‌ها، هشت زن گزارش دادند که مورد تجاوز قرار گرفته اند و دو نفر دیگر گفتند که از بدن برهنه‌شان فیلم‌برداری شده است.
ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای وضعیت حقوق بشر در افغانستان، تأیید کرده بود که از این گزارش‌ها مطلع است و تحقیقاتی در جریان است. اما با وجود انتشار این شهادت‌ها و اسناد، طالبان نه تنها پاسخی نداده‌اند، بلکه با سرکوب و تهدید، راه هرگونه دادخواهی را بسته‌اند.
سکوت جامعه جهانی و بی‌پاسخی نهادهای مدعی دفاع از حقوق بشر، به تداوم چرخه خشونت و سرکوب در افغانستان کمک کرده و زنان افغانستان، قربانیان بی‌پناه این بی‌عدالتی تاریخی‌اند.
