نشست افغان‌های در تبعید در چهار سالگی سقوط افغانستان به دست طالبان.
در چهارمین سالگرد سقوط افغانستان به دست طالبان، پارلمان هامبورگ آلمان امروز میزبان نشستی بود که با ابتکار حزب چپ‌ها و جمعی از فعالان مدنی افغانستانی برگزار شد. این گردهمایی با هدف رساندن صدای مردم رنج‌دیده افغانستان به گوش نمایندگان پارلمان ایالتی و افکار عمومی آلمانی شکل گرفت؛ صدایی که چهار سال است زیر فشار سرکوب، سکوت اجباری و ناامیدی، در داخل افغانستان خفه شده است.
شرکت‌کنندگان نشست، با انتقاد شدید از سیاست‌های طالبان، کارنامه این گروه را مصداق روشن فریبکاری سیاسی خواندند. آنان گفتند طالبان در سخنان رسمی خود ادعای پایبندی به حقوق بشر دارند، اما در عمل، افغانستان را به زندانی بزرگ برای زنان و دختران تبدیل کرده‌اند: ممنوعیت تحصیل دختران بالاتر از صنف ششم، محرومیت گسترده زنان از حق کار، محدودیت شدید در رفت‌وآمد، بازداشت‌های خودسرانه به بهانه‌های واهی، تهدید و جریمه‌های سنگین مالی علیه خانواده‌ها، و آزادی موقت پس از روزها یا هفته‌ها حبس. به گفته آنان، این سیاست‌ها هیچ تطابقی با وعده‌های طالبان ندارد و صرفاً ابزاری برای تحکیم سلطه مردانه و ایدئولوژیک بر جامعه است.
یکی از محورهای مهم این گردهمایی، هشدار نسبت به اخراج گسترده مهاجران افغان از آلمان بود. در ماه گذشته، ۸۱ تن مستقیماً به کابل بازگردانده شده‌اند؛ اقدامی که به باور فعالان، به معنای سپردن آنان به سرنوشت نامعلوم زیر سلطه طالبان است. برگزارکنندگان نشست از دولت آلمان خواستند که فوراً این روند را متوقف کند و از مشروعیت‌بخشی به طالبان ـ از جمله با پذیرش نمایندگان این گروه در سفارت افغانستان ـ خودداری نماید.
در این جلسه، مشکلات گسترده مردم افغانستان در داخل کشور، از فروپاشی اقتصادی تا اختناق سیاسی و تبعیض قومی، مورد بحث قرار گرفت. شرکت‌کنندگان تأکید کردند که جامعه بین‌الملل، به‌ویژه آلمان، باید توجه ویژه‌ای به وضعیت افغان‌های مقیم این کشور داشته باشد و از تحویل آنان به حکومتی که آشکارا حقوق بشر را نقض می‌کند، بپرهیزد.
فضای این برنامه با شعرهایی در ستایش آزادی و رهایی از استبداد طالبان و اجرای آهنگ «سرزمین من» رنگ و بوی نمادین گرفت. نواختن دف در پایان مراسم، تلاشی بود برای القای حس امید و یادآوری این حقیقت که حتی در تبعید نیز می‌توان شعله آزادی را زنده نگه داشت.
پیام اصلی این گردهمایی روشن و صریح بود: چهار سال پس از سقوط افغانستان، طالبان نه‌تنها اصلاحی در رفتار خود نشان نداده‌اند، بلکه دامنه سرکوب و تحقیر زنان را گسترش داده‌اند. هرگونه بی‌تفاوتی یا سکوت جهانی در برابر این وضعیت، به معنای همراهی با سیاست‌هایی است که افغانستان را به زندانی بی‌در و پیکر برای میلیون‌ها انسان بی‌دفاع بدل کرده است.
