پایان حکومت سرپرست طالبان همزمان با برگزاری جشن(تنها در خیمه لویه جرگه) اعلان شد.
در چهارمین سالگرد بازگشت طالبان به قدرت، تحولات و پیامهای این گروه بار دیگر نشان داد که حاکمیت کنونی افغانستان همچنان در مسیر انزوا، سرکوب و بیاعتمادی داخلی و بینالمللی حرکت میکند.
طالبان پس از چهار سال حاکمیتشان جشن شادمانی را تنها در خیمه لویه جرگه برگزار کردند.
ملا هبتالله آخندزاده، رهبر طالبان، در پیامی رسمی اعلام کرد که عنوان «سرپرست» از ساختار کابینه حذف شود و وزرا خود را وزیر کامل معرفی کنند. این تصمیم در حالی مطرح شد که چهار سال گذشته تمامی نهادهای حکومتی طالبان عملاً توسط «سرپرستان» اداره میشدند؛ تغییری که بیشتر جنبه نمادین دارد تا تحول واقعی در کارآمدی یا مشروعیت سیاسی.
مراسم سالگرد، در تالار لویه جرگه کابل بدون حضور رهبر طالبان و ملا حسن آخند برگزار شد و برخلاف سال گذشته، از رژه نظامی و نمایش تسلیحات آمریکایی خبری نبود. در شب پیش از آن، هواداران طالبان با پرچم و آتشبازی در نزدیکی سفارت پیشین آمریکا جشن گرفتند. این روز، که طالبان آن را «روز فتح» مینامند، در واقع یادآور فروپاشی نظام جمهوری و آغاز دورهای از محدودیتها، بهویژه علیه زنان و دختران، است؛ محدودیتهایی که باعث انزوای جهانی این گروه شده و تاکنون تنها روسیه رسماً آن را به رسمیت شناخته است.
همزمان با این سالگرد، موجی از واکنشهای اعتراضی در شهرهای مختلف جهان شکل گرفت. شورای عالی مقاومت ملی، حاکمیت طالبان را فاقد هرگونه مشروعیت حقوقی و اخلاقی دانست و حزب جمعیت اسلامی نیز بازگشت طالبان را «تحویلدهی افغانستان» به این گروه توصیف کرد. فعالان حقوق زنان مانند فوزیه کوفی و دیپلماتهایی چون نصیر احمد فایق، این چهار سال را دوران خفقان و تاریکی دانستند که بهویژه برای زنان معادل دههها رنج بوده است.
این مواضع و اعتراضها نشان میدهد که علیرغم تلاش طالبان برای تثبیت قدرت و تغییر ظاهری در ساختار حکومتی، بحران مشروعیت و مخالفتهای داخلی و خارجی همچنان پابرجاست و چشمانداز روشنی برای پایان این چرخه سرکوب دیده نمیشود.